Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

vrijdag 22 februari 2013

van babies, kleurtjes en zo meer

Tja, soms wil een mens te veel.
Fijn als je dan zomaar onverwacht op kraamvisite mag. Bij een supervers babietje van nauwelijks  twee dagen oud.
Als een blije gub, zat ik daarna op de fiets naar huis. Ja ik zie heel veel pasgeboren kindjes, maar zomaar op kraamvisite, alleen omdat ik zoveel adviezen had gegeven via mail.
Wat een heerlijke onverwachte eer!
Grappig om te zien dat het zelfgemaakte bosvruchten/yoghurtijsje zowat dezelfde kleur heeft, als het truitje wat ik voor die kleine dame aan het breien ben.

Gezond eten heeft een extra groot aandachtspunt gekregen de laatste tijd.
De boeken met allerlei voedings-inzichten liggen hier in stapels in huis. Soms zijn ze het helemaal met elkaar eens, soms spreken ze elkaar tegen.
Wel vlees? Geen vlees?
Voedingstoffen combineren of juist niet?
Aardappels met mate of niet?
Soms zie ik door de bomen het bos niet meer.
Komt bij dat we zoveel verschillende belangen hebben.
Manlief heeft een te hoge bloeddruk en problemen met een snelwerkende schildklier, de zonen fietsen echt heel ver naar school en stage en hebben en stevige pot eten nodig. Dochterlief is herstellende van een flinke klap ( auto stopte plotseling, ze kon niet meer remmen en botste op de auto met fietsendrager) , en ik zou graag weer mijn voorwinterse gewicht ergens terug vinden.
Dochters been , een paar dagen na de klap.
Inmiddels kleurt het langzaam bij. Een week of zes kon het duren volgens de huisarts. Een steunkous, een pittige dame, maar stiekem ( vooral aan het eind van de dag) ook best wat pijn. Neemt niet weg dat ze gisteren vijf groepen ( middelbare scholieren) verteld heeft over haar opleiding, prachtig gekleed in stijlvol jurkje met blazer ( en een dikke zwarte panty ) gewoon meeging naar de kuntsthallen met school, en nog geen dag haar school verzuimd heeft.
Een bikkel die dame van ons!
Ach het zonnetje schijnt hier ook gewoon binnen hoor. Genoeg om dankbaar voor te zijn. Dat manlief zich zoveel beter voelt, dat jongste eindelijk een stageplaats heeft, dat we " gewoon" nog een baan hebben, dat dochterlief het er nog heel goed afgebracht heeft.
Helaas is oudste voor een belangrijke stap voor school gezakt, de mondelinge toedracht was niet goed. Hoe begrijpelijk voor dit kind. We gaan er aan werken, het zal uiteindelijk hoop ik allemaal wel goed komen.

En intussen zoek ik, kook ik en probeer daarmee mijn steentje bij te dragen.
En langzaam, vooral heel langzaam, probeer ik aan het idee te wennen dat ik vijftig ga worden dit jaar.
Ik heb steeds die foto voor ogen waar ik met mijn moeder poseer bij haar Abraham ( een pop die volgens goed Brabants gebruik gemaakt word voor iemand die vijftig word).  
Ze staat er prachtig op, blozende wangen, een prachtige kop met ( ongeverfde maar pikzwarte) krullen. Ik was een meisje van net tien, en nu is het al bijna zover dat ik zelf vijftig ga worden.

Ik heb veel om blij mee te zijn. Maar vijftig!
Ik moet nog even wennen!

    groetjes, Franca.


10 opmerkingen:

  1. Fijn dat je weer even langs komt, Franca. Ik miste je al een beetje. Maar jee zeg, je dochter heeft zo te zien een aardige klap gemaakt. Schrikken!! Gelukkig dat het al iets bijkleurt en hopelijk gaat het herstel verder ook snel. Vervelend dat ze pijn eraan heeft. Over die vijftig... confronterend he. Jan wordt dit jaar vijftig en volgend jaar ik ook. Kan ik eerst alvast een jaartje wennen als hij die mooie (want dat is het toch...) leeftijd bereikt heeft. Ik vind het trouwens al confronterend als je je kinderen boven je uit ziet groeien. Maar ook leuk! Fijn weekend Franca!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ouder worden is een privilege dat vele anderen niet gegund is, of zoiets toch? :)

    Wat ziet het been van je dochter eruit zeg! Maar gelukkig dat dat het ergste is dat ze eraan overhield!
    Ik volg al die boeken ook niet, haha. Moet je nu wel of geen bonen eten of alleen gekiemde of juist gekookt? Denk maar dat het het belangrijkste is om de echt ongezonde dingen te vermijden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Die arme dochter van je: wat ziet dat been eruit, zeg! Maar het is zoals je zegt: het had erger kunnen zijn.

    Wat leuk dat je op kraamvisite mocht. Eindelijk eens lekker zelf op de bank zitten met beschuit met muisjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een klap is dat geweest. Wat blauw zeg.
    Wat zal ze inderdaad een pijn hebben.
    Wat word je breiwerkje leuk.
    En 50, het went hoor, echt. Ik zeg altijd je bent zo oud als dat je je voelt. De ene dag jonger dan de andere. Ha ha.
    Groetjes Saskia

    BeantwoordenVerwijderen
  5. je mag gewoon blij zijn dat je 50 wordt.is de dag van vandaag niet meer een gegeven

    sterkte met je dochter ook met je zoon

    ik had ook je blog gemist

    fijn weekend Julia

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ah arme dochter...dat ziet er niet fijn uit. Dappere meid hoor! Fijn dat je er weer bent trouwens, ik had je blogjes ook gemist. En vijftig..ach het is maar een getal. Net als de getalletjes van de kledingmaten....gewoon niet al te druk om maken. Ik ben over goed 3 jaar ook 50. Komt goed!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. PS Van niets word je zo oud als van de ontdekking dat je kinderen in de geschiedenisles leren wat je zelf nog in de krant hebt gelezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een klap moet het geweest zijn!
    Gelukkig zoals je zegt dat het ondanks dat blauwe been en de grote schrik en de pijn natuurlijk nog
    meevalt...
    Ik ben al een jaartje voorbij de 50 word er zelfs 52 dit jaar ;(
    Ik vond het ook verschrikkelijk maar
    het valt allemaal best mee hoor ;)
    Hi,hi....de laatste reactie van Ellen vind ik geweldig ;)
    liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Zo wat een klap maakte je dochter ! Gelukkig zal het wel snel wegtrekken.
    50 valt echt mee hoor. Je voelt je dan niet anders als 49, maar dat zal je dan wel merken.
    Joh, ja kan het maar beter wel worden dan niet, denk ik dan.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Jeetje, wat een blauw been! Wat een schrik. En over dat 50 worden: in principe verandert er niets, en ik kan 't weten: de dag dat ik 50 werd ligt alweer ruim 1 jaar achter me ...

    BeantwoordenVerwijderen